ชีวิตที่ไม่ได้หายไปไหน – ช่วงเวลาใต้ร่มกาสาวพัตร

หมายเหตุ: คนไทยมักจะประกาศให้ชาวโลกรับรู้ว่าเป็นชาวพุทธทั้ง ๆ ที่ลึก ๆ แล้วแทบจะไม่เคยศึกษาหลักธรรมกันอย่างจริงจัง แม้บางคนจะเคยบวชทว่าส่วนมักเป็นการบวชตามประเพณีแบบไม่คุ้มค่ามีดโกน ส่วนบางคนที่อยากจะบวชก็หาได้มีโอกาสเช่นนั้นไม่ จึงขอใช้โอกาสนี้นำเรื่องราวบางส่วนของชีวิตใต้ร่มกาสาวพัตรออกมาให้ทุกคนได้รู้จักพระพุทธศาสนาในมุมมองที่ต่างออกไป

Entry แรกหลังจากที่หายไปหนึ่งปี

ก่อนอื่นก็ขอบใจเพื่อน ๆ พี่น้องทุกคนสำหรับความระลึกถึง แม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปทักทายใครใน "หนังสือหน้า" มาเกือบปีตั้งแต่ออกบวช วันนี้ไม่รู้นึกยังไงไปสะดุดตากับเบอร์รี่ดำของพระใหม่จึงเอามาเจิมเล่น (ก่อนจะโดนยึด) และไป ๆ มา ๆ ก็มาจบลง ณ เมลกองเขื่องที่ไม่ได้เข้าไปอ่านมานานพอสมควร พิจารณาแล้วเห็นสมควรด้วยประการทั้งปวงว่าควรจะให้เพื่อนผองได้ทราบข่าวคราวในชีวิตผ้าเหลืองบ้าง

ขอโทษที่ไม่ได้ตอบเมลเพื่อน ๆ ทั้งหลาย เพราะ ๑. มีเวลาแต่ไม่มีเวลา ๒. ข้อจำกัดทางพระวินัยที่ไม่สามารถคุยกับเพศตรงข้ามแบบ ๒:๒ ได้ (หรือควรจะเรียกว่า ๑:๑ กันแน่) และ ๓. การเข้าถึงเทคโนโลยีที่จำกัด

จะอย่างไรก็ตาม for lotus sake จนถึงวันนี้อาตมาบวชมาได้ ๑๐ เดือนเศษแล้ว ซึ่งก็ถือว่านานพอสมควรและก็ยังไม่อาจบอกได้ว่าจะอยู่ต่อไปถึงเมื่อไร เรื่องง่าย ๆ ว่าจะอยู่หรือไปกลับเป็นเรื่องยากที่ไม่รู้จะไปถามใครที่ไหน หลายคนเวลาที่ไม่รู้จะเองยังไงกับชีวิตก็มักจะเข้าหาวัด และคนที่อยู่ในวัดเล่าจะให้เข้าผับไปถามใครดี

ไม่กี่เดือนก่อนครูบาแถวบ้านดันตัดช่องน้อยแอบลาสิกขาไปทุกข์ทนเอากระดาษเพียงใบเดียวมาประดับผนังคฤหาสน์เรือนงาม อีกทั้งพระอาจารย์สมัยบวชเณรภาคฤดูร้อนก็เพิ่งจะจากไปทำให้การเดินบนเส้นทางอันโดดเดี่ยวทวีความเดียวดายยิ่งขึ้นไปอีก ยังไงก็คิดเสียว่ามาคนเดียวก็ไปคนเดียว แม้จะเดินทางสายไหนสุดท้ายต่างก็ต้องล้วนพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งนั้น และยิ่งยึดมั่นถือมั่นมากเท่าไรเราก็ได้รับความทุกข์มากเท่านั้น เชื่อว่าหลายคนคงเข้าใจดี

ระยะเวลาหนึ่งปีอาจจะดูน้อยนิดสำหรับพระเถระที่บวชมาทั้งชีวิต แต่การเดินทางหมื่นลี้มิได้เริ่มจากก้าวแรกหรอกหรือ หากจะมองว่ามันเป็นการพิสูจน์ตัวเองในระดับหนึ่งก็คงจะพอกล่าวได้ ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยก็คือการเดินทางบนถนนสายนี้ยังเป็นการพิสูจน์ความจริงใจของบุคคลรอบตัวด้วยเช่นกัน

การพิสูจน์เริ่มจากการเอาชนะความขี้เกียจแหกขี้ตามาบำเพ็ญเพียรตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง หรือออกไปบิณฑบาตหากถึงวาระ หกโมงครึ่งจึงได้เวลาฉันน้ำยาคู (ไม่ใช่ยาคูลท์) หรืออาหารเหลว ๆ จำพวกน้ำข้าว น้ำเผือก น้ำถั่วเขียว น้ำฟักทอง…can it be any yuckier! ผะอืดผะอมกันพองามแล้วก็ได้เวลาทำความสะอาดที่พัก sweep the floor and of course clean chickens' shit โชคดีที่สหาย "เสื้อส้ม" สมัครสมานสามัคคีงานจึงเสร็จได้เร็ว เสร็จกิจส่วนรวมก็ถึงเวลาซักผ้าขนาด ๒ x ๓ เมตร ที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มและจบลงตรงไหนดี น่าจะจับต้มด้วยแก่นขนุนแบบวัดป่าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ตะวันไม่ทันจะขึ้นดี (แต่ก็ร้อนโคตร) เก้าโมงครึ่งก็ถึงเวลาปฏิบัติธรรมยามเช้าและยาวจนถึงเพล หากเป็นในพรรษาช่วงนี้คือเวลาเรียนนักธรรม ฉันเพลแบบ all in one คือ ทุกอย่างลงบาตรหมด การฉันมื้อนี้จึงเหมือนได้กินอาหารทิพย์ที่ในหนึ่งคำข้าวมีรสชาติของทุกอย่างมารวมกัน หนังท้องตึงหนังหน้าก็เริ่มด้านทำเนียนจำวัดเพื่อหลบฟังธรรมรอบบ่ายซะอย่างงั้น งีบไปพักใหญ่ความละอายจึงเกิดรีบรุดไปนั่งสมาธิรอบห้าโมง หากไม่ใช่ช่วงอบรมพระกัมมัฏฐานก็จะหลอกแก๊งพระใหม่ไปกวาดวัด กลับมาก็ต้องสรงน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำวัตรค่ำที่เริ่มตั้งแต่ทุ่มครึ่งและจบลงราวสี่ทุ่มครึ่ง หากท่านสมภารไม่ลงก็สามทุ่มกว่า ๆ จากนั้นก็แหกขี้ตาขึ้นมาแบบเบลอ ๆ อีกครั้ง แต่ละวันต่างกันเพียงรายละเอียดปลีกย่อย ที่มากระทบตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

ดูเผิน ๆ ว่าเป็นพระแล้วจะไม่ต้องกังวลกับอะไรมากมาย แต่ไม่นานมานี้ก็มีเรื่องให้แทบจะประสาทฉันกันเลยทีเดียว

เช้าวันหนึ่งได้มีเหตุให้นิ้วมือไปเกี่ยวกับลวดผูกขาบาตรจนได้แผลซิบ ๆ แผลไม่ทันจะหายบ่ายวันก็ถูกกะเกณฑ์ไปโกนหัวเยาวชนกลุ่มเสี่ยงมาก ๆ (จนไม่กล้าเล่ารายละเอียด) ที่ถูกเกณฑ์มาบวชเช่นเดียวกัน อาตมาพยายามหาถุงมือแต่ไม่พบแม้ในห้องพยาบาล

"อ้าวพวกมึงเร็ว ๆ อย่าให้หลวงพี่ต้องรอ วันนี้ปล่อยตัวแล้วนะขอกูตบกระบาลก่อน เดี๋ยวมึงเป็นพระแล้วกูตบไม่ได้" ผู้หมวดสบถอย่างสุภาพ

"นี่ไปสักที่ไหนมาเนี่ย ลายพร้อยเลย" หลวงพี่หาเรื่องคุย

"ตอนอยู่ในคุกครับหลวงพี่" นาคตอบแบบไม่ต้องคิด

"แล้วมาบวชได้ยังไงหรอ"

"ตำรวจมันหลอกมาคับ มันอยากได้ยอดเยอะ ๆ"

"ถ้าใส่ถุงมือเดี๋ยวเขาก็หาว่าเรารังเกียจเขาหรอก" (ทีมงานแสดงความห่วงใยว่าเยาวชนที่ถูกเกณฑ์มาจะเสียหน้า แต่ไม่ห่วงว่าพระที่ถูกเกณฑ์มาช่วยโกนหัวจะเสียชีวิต)

โกนหนวดบนหน้าตัวเองยังได้เลือดเป็นนิจ แล้วการโกนหัวกระบาลชาวบ้านมันจะไปเหลืออะไร

"หลวงพี่ตรวจตอนนี้ก็ไม่เจอเชื้อหรอก ต้องรอให้มันฟักเชื้อสักสามเดือนก่อน" หมอชิดทิดพระให้คำแนะนำ

ด้วยความที่ยุ่งมากถึงมากที่สุดกับโครงการบวชเณรภาคฤดูร้อน สามเดือนที่ต้องรอผ่านไปอย่างรวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม อาตมาได้ไปตรวจเลือดพร้อมกับนาคที่จะมาบวชพระอีก ๒ คน พยาบาลทำหน้างง ๆ ว่าพระจะมาตรวจเลือดไปทำไม จึงตอบด้วยสายตาว่า "กูป่าวนะเว่ย"

"อย่างมากก็ตายในหน้าที่ละวะ อาตมาคิดในใจ" แต่พอเหลือบไปดูนาคที่มาด้วยจึงได้รู้ว่ายังมีคนที่ "ลุ้น" มากกว่าเราเสียอีก

ผลตรวจออกมาว่ารอดจึงไปฉลองด้วยการบริจาคเลือดอีกร่วมครึ่งลิตรในวันรุ่งขึ้นที่วัด อิ่มบุญยังไม่พอจึงไปต่อด้วยการสมัครเป็นอาจารย์ใหญ่ หลวงพี่ที่กรุณามาเป็นพยานรับรองถามอีกครั้งว่าไม่กลัวหรือจึงตอบไปแบบซื่อ ๆ ไปว่า "จะกลัวทำไมครับป่านนั้นก็ตายไปแล้ว"

กรอกใบสมัครเสร็จก็ไปใช้บริการตรวจสายตาฟรีที่โต๊ะข้าง ๆ ก่อนจะได้ยินข่าวร้ายจากสาวคอกระเช้าที่นั่งคุกเข่าที่พื้นให้พระเครียดเล่น ๆ (เพราะอยากจะตัดแว่นให้เห็นชัด ๆ) ว่า

"หลวงพี่ตาแพ้แสงนะคะ มีสายตาสั้นด้วย ควรใช้เลนส์ Multicoated...ประกอบได้ที่นี่เลยคะ ราคา ๒,๐๐๐ บาท ไม่งั้นสายตาจะสั้นเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ค่ะ"

"....สายตาสั้น ๒๕ เนี่ยนะ..." (อาตมาคิดในใจ)

นี่เองกระมังที่คนมักพูดว่าอยู่ในวัดดีแล้วโลกภายนอกมีแต่ความวุ่นวาย

______________________________________