.
.
ทว่าบางสิ่งหามิใช่เป็นการเพิ่มคุณค่า
มันเป็นเพียงเศษกระดาษเน่า ๆ ในสายตาของคนทั่วไป ทว่าข้อความในนี้คือความจริงอันเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่า “บ้า ๆ บอ ๆ ภาค ๘ – ฉันคือใคร” (http://de-underwater.exteen.com/20060705/entry) ที่ได้นำเสนอไปเมื่อกลางปีที่แล้ว
เชื่อว่าคนที่ผ่านการเรียนในระบบการศึกษาในโรงเรียนรัฐบาลของไทยมาก็คงจะทราบถึงความกดดันในช่วงชีวิตวัยเรียนเป็นอย่างดี ที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวเข้าสู่ลานประหาร (การสอบเข้ามหาวิทยาลัย)
โรงเรียนของผมอาจเปรียบได้กับราชวงศ์ถังตอนปลายที่มีคนกล่าวยกย่องว่า “ข้องนอกสวยงามข้างในเน่าเฟะ” จึงไม่แปลกอะไรที่สถาบันกวดวิชาจึงกลายเป็นธุรกิจที่สร้างความมั่งคั่งให้กับผู้ประกอบการได้เป็นอย่างยิ่ง จนอดคิดไม่ได้ว่ากูมาโรงเรียนทำไมวะ
มังกรโคโมโด ที่เรียกตัวเองว่าอาจารย์ทำตัวโคโมโดมากขึ้นทุกวัน หลายคนยังคงทำเฉยเพราะอาจคิดว่าไม่ใช่เรื่องของกู หรือกูจะหาเหาใส่ตัวทำไม
“สิทธิและเสรีภาพคือของขวัญวันเกิดสำหรับมนุษย์ทุกคน” คือสิ่งที่ผมเชื่อมั่นและเป็นเดิมพันของเกมส์นี้
แม้ว่าจะมีคนไม่น้อยที่ได้รับผลประโยชน์จากชัยชนะในครั้งนี้ ทว่าการต่อสู้ดำเนินไปอย่างตึงเครียดและโดดเดี่ยว
แต่วันหนึ่งผมก็รู้ว่าไม่ได้ต่อสู้อย่างเดียวดายอีกต่อไป เมื่อเพื่อนพชรเอากระดาษแผ่นนั้นจากเพื่อน ป มาให้
การสังคายนาลิ้นชักเน่า ๆ (อีกแล้ว) เมื่อกลางปีก่อนทำให้ผมได้เจอเศษกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตั้งใจเก็บไว้อย่างไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ แม้จะเน่าแต่ยังคงกลิ่นแห่งวันวานได้ดี
