เมื่อพระอยากจะเด็ดดอกไม้

วันหนึ่งพระอาจารย์ต้องการดอกบัวมาบูชาพระ แต่ยังติดอยู่ที่ว่ายังไม่มีใครนำมาถวาย
จริงๆ แล้วก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากเพราะที่หลังกุฏิก็มีบึงเล็กๆ ที่มีดอกบัวบานอยู่

แค่เดินไปเด็ดก็น่าจะจบ

แต่ถ้ามันง่ายอย่างนั้นผมก็....ไม่มีเรื่องมาเขียนสิจ๊ะ

เพราะมีบาลีบัญญัติเอาไว้ว่า

“ภิกษุพรากของเขียวซึ่งเกิดอยู่กับที่ ให้หลุดจากที่ ต้องปาจิตตีย์”

เรื่องมีอยู่ว่า ในสมัยพุทธการ ภิกษุชาวเมืองอาฬวีทำการก่อสร้างจึงตัดต้นไม้เองบ้าง ใช้ให้ผู้อื่นตัดบ้าง มนุษย์ทั้งหลายพากันติเตียนด้วยถือว่าต้นไม้มีชีวิตอินทรีย์อย่างหนึ่ง พระผู้มีพระภาค (ทรงอนุโลมตามสมมุติของชาวโลก) จึงทรงบัญญัติสิกขาบท ปรับอาบัติปาจิตตีย์แก่ภิกษุผู้ทำให้ต้นไม้ตาย
.
.
.
ดังนั้นแม้แต่การเด็ดใบไม้ก็ถือเป็นอาบัติ

หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่ใช้ให้เด็กวัดไปทำ แต่ลองคิดดูให้ดี
ถ้าการฆ่าคนเป็นสิ่งผิด แล้วการจ้างคนอื่นไปทำแทน......มันก็แทบจะไม่ต่างอะไรกัน

ดังนั้นก็เลยต้องมีวิธีแบบพระๆ

ซึ่งก็คือ บอกเป็นนัยให้ญาติโยมไปพิจารณาเอาเองว่าสมควรจะไปทำอะไร
.
.
.
พระอาจารย์จึงบอกกับเด็กวัดว่า “เนี่ยเราไปพิจารณาดอกบัวที่บึงหลังกุฏิให้หลวงพี่ที่”
“ครับ พระอาจารย์” เด็กวัดตอบ

หายไปอยู่นานในที่สุดเด็กวัดจะกลับมามือเปล่า
พระอาจารย์เลยถามว่า “แล้วดอกบัวที่ให้ไปพิจารณาหละ เป็นไงบ้าง”

เด็กวัดตอบอย่างมั่นใจว่า “บาน 14 ดอก, หุบ 8 ดอก ส่วนที่อยู่ใต้น้ำไม่ได้นับครับ”