บ้า ๆ บอ ๆ ภาค ๑๐ (โปรดดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาท – ภาคต่อ)

สืบเนื่องมาจากคุณขวัญถูกสั่งงดใช้บั้นเด้าและยกของหนักทุกชนิด จะเอาแต่นอนเอาน้ำร้อนมา

ประคบหลังก็หาได้เพลินใจไม่ จึงต้องไปเพนจรไกลแคลิฟอร์เนีย

ห้องซาวน่ายินว่าได้คลายอ่อนเพลีย จะต้องเสียเวลามาหามิกลัว

.
.
ผมเดินผ่านประตูไม้เข้าไปนั่งตรงม้านั้งชั้นล่างของมุมหนึ่งในห้องมืด ผนังไม้โอ๊คช่วยสร้างกลิ่นหอมและบรรยากาศผ่อนคลายในห้องที่แห้งและร้อนระอุ ผมรู้สึกถึงความร้อนจากสร้อยคอ

ในที่สุดผมถอดสร้อยมากำไว้ในมือ ยังมีที่ว่างเหลืออยู่อีกบ้างแต่คนที่เข้ามาคนสุดท้ายได้เลือกที่จะนั่งข้างผม ผ้าเปียกที่คลุมหน้าทำให้ผมไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว

ไม่มีเสียงคุยใด ๆ ในห้อง อาจบางทีเป็นเพราะลุงคนนั้นนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของห้อง ลุงคนนั้นหายไปแล้วเมื่อผมเปิดผ้าคลุมหน้าออก ผมมองไปรอบ ๆ ในเวลานั้นมีคนอยู่สามคนในห้องมืด ผมเริ่มบทสนทนากับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ทางขวามือ

"ไม่ถอดพระหรอ เดี๋ยวก็ลวกคอ"

"ไม่อะ เมื่อกี้ไปราดน้ำมาแล้ว.......................ไม่เคยเห็นเลย เพิ่งมาซาวน่าหรอ"

ผมยักคิ้ว

"แล้ววันนี้มาเล่นอะไรอะ"

"ไม่ได้มาเล่นอะไร มาซาวน่าเฉย ๆ พอดีปวดหลัง แล้วมาเล่นอะไรเนี่ย"

"มา RPM (การปั่นจักรยานอยู่กับที่ในรูปแบบหนึ่ง) เนี่ยเดี๋ยวอีก ๑๕ นาทีก็จะเริ่มแล้ว"

"อืม เมื่อก่อนเราก็ปั่นบ่อย"

"มาคนเดียวหรอ"

"อ๋อ ป่าวพี่ชายเล่นอยู่ข้างนอก"

"อายุเท่าไหร่ล่ะ จะได้เรียกถูก"

"๒๕"

"๒๕ ปีนี้หรอ งั้นก็เท่ากัน"

"งั้นมั้ง"

"มาเล่นปิ่นเกล้าแสดงว่าบ้านอยู่แถวนี้ดิ"

"อ๋อ ใช่ บ้านเราอยู่จรัญ"

"จรัญ หรอ ซอยอะไรอะ"

"๖๙"

"ไม่ไปปั่นด้วยกันหรอ จะเริ่มแล้วนะ"

"ไม่อะ ปวดหลังแล้วรองเท้าก็ไม่ได้เอามาด้วย"

.

.
.
ความร้อนและแห้งทำให้บรรยากาศในห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้งก่อนที่เพื่อนใหม่จะเดินออกไป

ผมนั่งในห้องนี้มากว่า ๒๐ นาทีแล้ว เหลือเพียงอีก ๑๐ นาทีเท่านั้นผมจะได้ออกไปจากมันเสียที

เพื่อนใหม่กลับเข้ามาอีกครั้งหลังจากที่ออกไปนั่งพักตรงด้านนอก

"อึดดีนะ"

"....."

"มานั่งตรงนี้สิจะได้ไม่ร้อน" ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ม้านั้งทางซ้ายมือซึ่งทำมุมฉากกับม้ายาวที่ผมนั่งอยู่

"ไม่มาปั่นด้วยกันหรอ"

"ไม่อะ ปวดหลัง ดูนี่เดะ เห็นมะปูดออกมาเลย" ผมพูดพร้อมกับใช้นิ้วโป้งเอื้อมไปนวดหลังตัวเอง ชายคนนั้นเอื้อมมือมาช่วยกดหลัง แต่มาจบที่แขน

"บึ้กดีนี่นะ"

"อื่อ" ผมตอบสั้น ๆ

ด้วยความที่ร้อนจัดเพื่อนใหม่จึงลุกขึ้นยืนก่อนที่จะกลับมานั่งที่ด้านขวาของผมอีกครั้ง ผมขยับตัวออกมาเล็กน้อย

"หน้าเข้มดีนะ เป็นอิสลามป่าวเนี่ย"

"อิสลามใส่พระด้วยหรอ" ผมตอบพร้อมกับยกมือที่กำสร้อยพระขึ้นมา "ร้อนมากก็กินน้ำเดะ" ผมกล่าวต่อพร้อมกับชี้ไปที่ขวดน้ำที่อยู่ข้างตัว

"ไม่อะ แต่อึดจริง ๆ นั่งจนตัวไหม้ ยังไม่ออกจากห้องเลย" (หลอกด่าว่ากูดำอีก)

ผมยักคิ้วก่อนเอาผ้ามาคลุมหน้าอีกครั้ง บรรยากาศในห้องกลับสู่ความเงียบ

.

.
.

เพื่อนเริ่มบทสนทนาอีกครั้งด้วยภาษามือ

(คิงหรือควีนวะ!)

(ผมขมวดคิ้ว)

(คิงหรือควีนวะ!)

(ผมส่ายหัว)

.

.

.

บรรยากาศในห้องยังคงร้อนระอุก่อนที่เพื่อนคนนั้นจะเดินออกไป เหลือเพียงผมอยู่ในห้องเพียงลำพัง

๓๐ นาทีแล้ว ผมเดินไปที่ล็อคเกอร์เพื่อเก็บขวดน้ำ ผมหันไปข้าง ๆ

"นายออกไปเที่ยวกับเราบ้างได้ไหม"

(เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ) ผมถามด้วยสายตา

"นายมีเวลาว่างไปเที่ยวกับเราบ้างไหม"

"ไม่ใช่โว้ย"

"มีคนอื่นแล้วหรอ"

ผมตอบด้วยคำพูดเดิมก่อนเดินไปที่ห้องอาบน้ำ

"ไม่ลองมากะเราสักครั้งหรอ บางทีอาจจะใช่ก็ได้นะ"

(ประตูห้องน้ำที่นั่นล็อคไม่ได้) ผมนึกขอบคุณคนออกแบบ

ไม่ว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างโลดโผนเพียงใดหรือคุณกำลังนั่งอยู่เฉย ๆ

โปรดดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาท