ความทรงจำในโลกใต้น้ำ ภาค ๑ - หน้าที่ดูแล

เรื่องง่ายๆ บางเรื่อง อาจกลายเป็นเรื่องยากหากจะต้องนำมาถ่ายทอด
หากไปถามช่างสีว่าจะต้องผสมอะไรบ้างจึงจะได้สีออกมาตามที่ต้องการ
ช่างอาจให้คำตอบที่เราต้องการไม่ได้
นอกเสียจากว่าเขาจะทำให้ดู

แน่นอนว่าช่างไม่ได้โง่
และช่างก็ไม่ได้เป็นใบ้
แต่เรื่องบางเรื่องนั้นหาใช่อธิบายได้ง่าย
นอกเสียจากว่าจะต้องลงมือทำแล้วจะนึกออกเองว่าจะต่อทำอะไรบ้าง

...................................................................


ในวินาที่ขอบหน้ากากพ้นผิวน้ำ
หลายสิ่งหลายอย่าง โฟ่เข้ามาในจิดใต้สำนึกของผม
การแสดงออกของผมเปลี่ยนไป นั่นอาจเป็นเพราะเราไม่สามารถ
พูดคุยได้อย่างปรกติอีกแล้ว
แววตา และท่าทาง เท่านั้นคือสิ่งที่เราใช้สื่อสารในวินาทีนี้
และนั่นทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก
เพื่อจะได้ทราบความรู้สึกของคนที่ดำน้ำด้วยกัน

บางทีอาจเป็นเพราะ
เราไม่อาจให้อภัยตัวเองได้เลยหากมีความผิดพลาดเกิดขึ้น
ไม่ถึงกับต้องมีการบาดเจ็บเกิดขึ้น
เพียงแค่มีปัญหาเกิดขึ้น และนักเรียนรู้สึกว่าการดำน้ำเป็นเรื่องที่ไม่สนุก
และเลิกเรียนดำน้ำเสียกลางคัน
ก็จะเกิดเป็นหลุมดำในจิตใจของคนที่เป็นครูไปอีกนาน


ดำน้ำก็เหมือนกับกิจกรรมทั่วๆ ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงความเสี่ยงได้
อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ
แต่หากเราปล่อยให้ปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นทั้งๆ ที่เราสามารถป้องกันได้
นั่นก็คือความบกพร่องที่ไม่น่าให้อภัย

นี่เองอาจจะเป็นสาเหตุให้ผมกลายเป็นคนละคนทันทีขอบหน้ากากพ้นน้ำลงไป
เรามีหน้าที่ให้ความดูแลให้คนที่มากับเรา
ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้เรารู้ว่าจะต้องทำอะไรในเวลาไหน
และทำอย่างไร จึงจะเข้าใจคนอื่นและทำให้พวกเราเข้าใจเรา
มันเป็นไปเองโดยธรรมชาติ หรือที่เราเรียกมันว่า “จิตใต้สำนึก”
มันเป็นอารมณ์ของคนทำงานที่ดีทีเดียว
มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ง่ายนัก
เหมือนกับไปถามช่างสีว่าจะต้องผสมอะไรบ้างจึงจะได้สีออกมาตามที่ต้องการ
ช่างอาจให้คำตอบที่เราต้องการไม่ได้
นอกเสียจากว่าเขาจะทำให้ดู

แน่นอนว่าช่างไม่ได้โง่
และช่างก็ไม่ได้เป็นใบ้
แต่เรื่องบางเรื่องนั้นหาใช่อธิบายได้ง่าย
นอกเสียจากว่าจะต้องลงมือทำแล้วจะนึกออกเองว่าจะต่อทำอะไรบ้าง
.
.
.
ช่างอาจดูเป็นคนที่แทบจะไม่มีความหมายอะไรสำคัญ
แต่หากในเรื่องงานที่เขาถนัดแล้ว
เขาคือคนสำคัญ
เพราะคนเราก็ไม่ได้เก่งไปหมดเสียทุกเรื่อง
แต่ก็ขอให้มีสักเรื่องที่เราทำได้ดี
เพื่อเป็นคุณค่าในของชีวิตเรา
.
.
.